Hani kuruyoruz ya hayaller diyoruz ya "onu da yapacağım, bunu da" diye. Yok öyle bir şey işte.
Zamanı ve yeri geldiğinde bütün bu onceden kendi kendinize verdiğiniz sözler ağır gelmeye başlıyor.
Hani bir yerden sonra ucu kaçıyor olayın. Tembellik bünyeme daha uygun bunu anlıyorum.
Kütüphaneye gitmeyi bırak, kitap okumuyorum.
Hobileri bırak alanımla ilgili olan kulüplere bile katılamıyorum.

Ama toplumsal duyarlılık projeleri için kasmaya değer. Çünkü ben bütün hayatımı insanlara yardım etmekle geçirmeyi diledim en başında. Öğreterek olsun, kazanıp dağıtarak olsun. En güzeli de o ufak minicik insanlarla zaman geçirmek olacak.
Bu yüzden heyecanlıyım. Benim de öğrencim -lerim olabilecek simdiden. Her şeye değerler. Tek bir hayata ışık olmak bile çok büyük bir tatmin sonuçta.
Ve bunların hepsi başlangıç değil mi?