Bir yokuştan kendime çıkıyordum. Güneş tepemde, göl solumda, ağaçlar sağımdaydı. yerler çimen ve renkli çiçeklerle kaplıydı. Arada yalnız başına bir kırmızı çiçek gururlu gururlu başını dikmiş bana meydan okuyordu. O sırada baharı içimde hissettim. Sonra üzgünüm Tanrım, dedim; bana verdiğin o en güzel yeteneği kaybedip artık aşık olamayacağım için. Hiçbir acının içime işlemediğini gördükten sonra ölüm ve hastalık dışında, hiçbir üzüntünün unutulmaz bir yanı kalmayınca.. Üzgünüm tanrım, dedim; kalbime sahip çıkamadığım için, çok üzgün.