Günayyydınnn içimdeki bennn !

Neydi sanki o kendimi üzdüğüm zamanlar.. Yatağımda midemdeki ağrılarla uyumlu olarak kıvranarak sabahı beklemelerim. Terlere boğulduğum hasta geceler.. Yalnız başıma üstesinden geldiğim her şey...

Dönüp bakınca her şeyin geride kalmış olmasına inanamıyorum hala. Hayatımın en zor 7-8 ayını bitirdim belki de. ßu kadar yorulduğum, yıprandığım, kendimi üzdüğüm başka bir dönem hatırlamıyorum hayatımda. 2008 in bile bir tatlı telaşı vardı, her şeyin düzenli oluşunun verdiği bir huzur. 2007 nin kendine has bir garipliği vardı ama kesinlikle bu geçen zaman için iyi değildi.


2011 in yaz okulunun keyfi, ve sonrasının, şimdisinin verdiği keyif paha biçilemez. 2011 in yarısında kaderi döndürüyoruz sanki.

Sabah uyanmış yatakta kitap okurken, kardes denen o sevimli dünya tatlısı, öpmekle bitmeyen, sarılmakla doyulmayan şey bir kupa kahve ile odaya girince,

şükrettim.